Mijn gedachten gaan terug naar onze kennismaking: 22 maart 2000, alweer zeven jaar geleden dat ik Adrie, de vrouw van Anton, begroette. Met Anton volgde ik een cursus bij Ed Elzenga.

Adrie bleek een door ALS zwaar gehandicapte vrouw te zijn, zittend in een aangepaste stoel, niet in staat te praten of zich te bewegen, op hoofdknikjes na. Daar stond ik dan, even verlegen met mijn houding, want hoe maak je contact? Anton was nuchter en zei: ze kan geen hand geven en niet praten, maar ze verstaat je uitstekend. De vriendelijke uitstraling van Adrie deed het ijs al snel smelten en ik vertelde haar over al hetgeen ik die dag in Groningen op een cursus gedaan had. Via Anton communiceerden we en kreeg ik te horen waar zij zich zoal mee bezighield: o.a. boeken verzamelen van kinderschrijver Van der Hulst, puzzelen op de computer, surfen op internet, boekhouding bijhouden voor haar zoon, televisie kijken, tenniswedstrijden volgen, foto's bewerken, websites bouwen, gedichten verzamelen, printen en illustreren. Anton moest de boeken met gedichten halen en laten zien, en ik was onder de indruk van de creatieve manier waarop Adrie dit allemaal verwezenlijkt had.

Gedichten vormden ons eerste e-mail-contact. Diezelfde avond nog stuurde ik haar het dagelijkse gedicht waar ik op geabonneerd was via een site die Adrie toen nog niet kende. En daarna kwam al gauw een zeer geregeld mail-contact tot stand over allerlei onderwerpen: belevenissen, kleinkinderen, sites met plaatjes, nieuwtjes, computerprogramma's, websites, e.d.

In augustus 2004 ontstond tijdens een gesprek tussen Anton en mij spontaan het idee een boekbindclub op te richten en ik vroeg Adrie of zij dan een website over die club zou kunnen bijhouden. Haar oogjes twinkelden en enkele dagen later kreeg ik al een opzet voor een site gemaild. Bovendien had Adrie ook al een naam bedacht: 'BBC-het Oude Ambacht'.

Vanaf die tijd werd het contact en de samenwerking nog intensiever: iedere maand stuurde ik haar het verslag van de 'bbc-werkdag' met de foto's en zette zij alles in no-time op de site en kregen we het mailtje: "de site is weer klaar!" We zullen dit mailtje van Adrie voortaan bijzonder missen.

Ik zal me Adrie blijven herinneren als een zeer attente vrouw met sprankelende, veelzeggende ogen en een altijd gulle glimlach. Ik heb een enorme bewondering voor de manier waarop zij haar ziekte en moeilijk-heden beleefde. Ze heeft zo ontzettend geleden, maar liet dat zeker ons niet blijken.

Ze is voor mij een voorbeeld geweest van positief in het leven staan, van alles relativeren. "Ieder kwaaltje is een kwaaltje, je kunt er maar last van hebben", zijn wijze woorden die ze me ooit schreef. Ze kwam op mij over als een nuchtere vrouw, maar ook als iemand, die ondanks haar ingrijpende handicap, veel warmte om zich heen verspreidde, die alles in de gaten hield en duidelijk wist te maken als iets gedaan moest worden of dat ingrijpen nodig was als iets dreigde mis te gaan.

Waarom, zo vroeg ik mij vaak af, moest zij zo getroffen worden door die slopende ALS-ziekte. Om ons als voorbeeld te zijn? Samen met Anton was ze een toonbeeld van liefde en zette ze mij zeer zeker aan tot denken over de zin van ons leven én de manier waarop we leven. Ik ben blij dat we haar hebben kunnen laten meegenieten van onze boekbindactiviteiten. Ze verheugde zich op onze maandelijkse werkdagen en keek geboeid toe naar onze werkzaamheden. Wat zou ze o zo graag zelf meegewerkt en geëxperimenteerd hebben, maar ze beklaagde zich niet, integendeel: ze keek geïnteresseerd, kritisch en glimlachend toe. Ze begreep waar de moeilijkheden zaten en kon met haar ideeën helpen waar nodig was. Soms dacht ik wel eens dat het verblijf tijdens de maandelijkse werkdag van de boekbindclub te veel en te vermoeiend voor haar was, maar dan kreeg ik de volgende dag een mail dat ik me niet bezorgd hoefde te maken, dat ze enorm genoot en wel aan zou geven als het te veel zou worden voor haar.

Adrie heeft op mij en alle leden van de boekbindclub een onvergetelijke indruk gemaakt.

Ine van den Broek- van Hilst